Historia o Mistrzu Sylviusie Leopoldzie Weissie

Dawno temu, w miasteczku zwanym Grottkau na Śląsku w dalekiej Austrii, przyszedł na świat chłopiec, o którym szeptali nawet aniołowie.
Było to w chłodny jesienny poranek, 12 października 1686 roku, gdy nad miastem unosiła się mgła, a w powietrzu drgał pierwszy cichy dźwięk — znak, że narodziła się dusza przeznaczona dla muzyki.

Mały Sylvius Leopold Weiss wyrósł w domu pełnym śpiewu strun. Jego ojciec, Johann Jakob, był lutnistą i już od kołyski uczył syna słuchać świata nie tylko oczami, ale sercem. Gdy inni chłopcy bawili się mieczami z drewna, Sylvius szeptał palcami po lutni, ucząc się języka, którego nie rozumieli zwykli ludzie — języka muzyki.

Dawno temu, w miasteczku zwanym Grottkau na Śląsku w dalekiej Austrii, przyszedł na świat chłopiec, o którym szeptali nawet aniołowie.
Było to w chłodny jesienny poranek, 12 października 1686 roku, gdy nad miastem unosiła się mgła, a w powietrzu drgał pierwszy cichy dźwięk — znak, że narodziła się dusza przeznaczona dla muzyki.

Mały Sylvius Leopold Weiss wyrósł w domu pełnym śpiewu strun. Jego ojciec, Johann Jakob, był lutnistą i już od kołyski uczył syna słuchać świata nie tylko oczami, ale sercem. Gdy inni chłopcy bawili się mieczami z drewna, Sylvius szeptał palcami po lutni, ucząc się języka, którego nie rozumieli zwykli ludzie — języka muzyki.

Mistrz Weiss, jak później go nazwano, nie pozostał długo w Grottkau.
Z lutnią pod pachą i pieśnią w duszy wyruszył w świat. Wędrował przez dwory książąt, przez komnaty pełne złota i marmuru, przez ogrody, w których tańczyły cienie drzew. Jego muzyka oczarowywała każdego: starych rycerzy, piękne damy, a nawet władców, którzy zatrzymywali oddech, słysząc jego grę.

W Dreźnie znalazł swój dom — tam, wśród bogactwa i blasku, tworzył swe największe dzieła.
Napisał ponad sześćset utworów na lutnię: sonaty, fantazje, tańce.
Każda z jego sonat była jak inny obraz: raz opowiadała o smutku rozstania, innym razem o radości wiosennego święta, a jeszcze innym — o tęsknocie za czymś, czego nie sposób nazwać.

W jego muzyce nie było pustego popisu. Była tam cisza pól o zmierzchu, szept rzeki, śmiech dzieci i ciężki oddech zakochanego serca.
Mówiono, że jego lutnia nie grała dźwięków — opowiadała ludzkie historie.

Pewnego razu los postawił go na drodze innego wielkiego mistrza — Jana Sebastiana Bacha.
Nie spotkali się jako rywale, lecz jako dwie dusze, które zrozumiały się bez słów.
Weiss sięgnął po swoją lutnię, Bach zasiadł przy klawesynie — i rozpoczęła się rozmowa, której nikt nie przerwał, choć trwała godzinami.
Dźwięki ich instrumentów splatały się w jeden tkany świat — świat, w którym wszystko było muzyką.

Choć czasy się zmieniały, a nowe mody spychały lutnię w zapomnienie, Mistrz Weiss pozostał jej wierny do końca.
Nie szukał poklasku. Nie potrzebował korony ani tronu. Jego królestwem była cisza między dźwiękami, a berłem — smukła szyja jego ukochanej lutni.

Zmarł w 1750 roku, zostawiając po sobie bezcenny skarb — muzykę, która do dziś porusza serca tych, którzy potrafią słuchać.
Jego sonaty w tonacjach g-moll, D-dur, C-dur, jego fantazje i liryczne tańce są niczym ukryte drzwi do minionego świata — świata delikatności, elegancji i prawdy.

Mówią, że jeśli w spokojną noc ktoś zagra jego muzykę przy cichym świetle świecy, można usłyszeć, jak z oddali przybywa cień Mistrza.
Przysiada wtedy w kącie, z uśmiechem na ustach, słuchając, jak jego opowieść trwa dalej — opowieść o tym, że prawdziwa sztuka nie umiera nigdy.

M.Mischok      https://wachtyrz.eu/historia-o-mistrzu-sylviusie-leopoldzie-weissie/